दिखाई दिये यूं

 

गाडी काढून, निरुद्देश भटकंती करुन, आता जमाना झालाय. डोंगरात जाऊन तर त्याहून जास्त. पण आजच्यासारखं नुसतं आभाळ जरी भरून आलं, तरी मग कुठेतरी घरात, आत, स्वस्थ बसवतच नाही. दुचाकीवर डबलसीट बसून पावसात भटकणं, हा माझ्या मते वेडेपणा आहे; नव्हे, मूर्खपणाच म्हणूयात! त्यापेक्षा सरळ चारचाकी काढावी; मून रूफ, सन रूफ काय म्हणशील ते उघडावं; आणि कानात दडे बसवणाऱ्या, घूं घूं करणाऱ्या वाऱ्याशी शर्यत लावावी. आता तू म्हणशील, मग मला तुला घट्ट आवळून, डोळे गच्च मिटून बसताच येत नाही. तिकडेच तू चुकतेस. समोर, आजूबाजूला दिसणारं दोघांनी एकमेकांच्या डोळ्यांनी बघायला नको?! हेच तुला समजावण्यासाठी, आज शेवटी मनाचा हिय्या करून मुसळधार पावसातही गाडी काढलीच! पण दुचाकीच्या स्वप्नांची झापडं फेकून द्यायची तयारीच नसेल, तर या खटर्र-खट् करणाऱ्या वायपर्सची हयातच फुकट गेली म्हटलं पाहिजे.

दोन आणि दोनाचे चार, या दोन्हीचं आपण जरा जास्तच स्तोम माजवून ठेवलंय. चालताचालता ठेच लागणं किती स्वाभाविक, किती हवंहवंसं. पण ते झालं, की ‘काय रे डोळे हातात घेऊन चाललायस का?’, असा दरडावणीयुक्त शेरा ऐकून माझे कान किटलेले. ज्या शास्त्रज्ञानं, देवदत्त दोन डोळ्यांवर आणखी दोन चढवून शेवटी दोनाचे चार केलेच, त्याच्याही बाबतीत कधीतरी हेच झालं असेल. पण त्या शास्त्रज्ञापेक्षा माझी सहनशीलता आणि इच्छाशक्ती जबर दांडगी आहे. त्यामुळे चाळीशीच्या आत चेहऱ्यावरच्या दोनाचे चार होऊ द्यायचे नाहीत, हा निग्रह मी आजवर मोडलेला नाही. अपवाद फक्त तुझा.

ग्रेसच्या नायकासारखं मी तुला नदीच्या किनारी पाहिलं नाही. तुझ्या पाठीवरच्या मोकळ्या केसांची मी कधी कल्पना तरी केली का, हे सुद्धा आठवत नाही. किंबहुना तुला जेव्हा पहिल्यांदा पाहिलं, तेव्हा सभोवार मिट्ट काळोख सोडून काहीच नव्हतं. कदाचित तू मला दिपवून टाकण्याची तीच सुरुवात. एक मात्र खरं, की जे मला दिसायचं नाही, दिसत नाही, ते सगळं तू बघत गेलीस, दाखवत गेलीस. तुझ्या डोळ्यांनी बघायची सवय लागायलाही खरं तर दिवस, महिने वगैरे नाही; काही क्षणच पुरेसे पडले. मी जे बघतोय, त्यापेक्षा ते तुझ्या डोळ्यांनी बघतोय, यातच मला जास्त मजा येते. याला कुणी स्वप्न म्हणतं, कुणी दृष्टीकोन. काही लोक या बाबतीत मला गर्दुल्ल्यांच्या पंगतीलाही बसवतील. माझ्यापुरतं बोलायचं झालं, तर मी याला मर्मभेद म्हणतो. तो सुद्धा स्वेच्छेने करून घेतलेला. आत्मभानाला दिलेली ऐच्छिक तिलांजली. या बाबतीत मात्र मीरने मला रंगेहात पकडलंय. तो नाही का म्हणत-

दिखाई दिये यूं कि बेखुद किया

हमें आप से भी जुदा कर चले

नाही म्हणायला जे बघतोय, ते किंचित धूसर होऊ लागलं, की डोळे पुसावेच लागतात. माझ्या डोळ्यांवरचे तुझे दोन पुसले, की लक्षात येतं, कुठल्यातरी देखाव्याचं एक आवर्तन संपलं. मग पुन्हा ओम केशवाय नमः, ओम माधवाय नमः, ओम गोविंदाय नमः स्वतःचा असह्य झालेला छळ विष्णूला डेलिगेट करायची कमाल सोय शोधून काढली आहे कोणीतरी! तिच्या कुबड्या घेऊन का होईना, तुझ्या अस्तित्त्वाची झापडं पुन्हा लावून मी पुढच्या आवर्तनाला बसतोच.

हे सगळं तुला सांगून तू खळखळून हसशील, की कावरीबावरी होऊन कसनुसं हसशील, हे एकदा बघायचंच होतं, म्हणून हा लेखनप्रपंच. शिवाय मीर म्हणालाच आहे-

बहुत आरजू थी गली की तेरी

सो यास-ए-लहू में नहाकर चले

तरीही खरं वाटतच नसेल, तर या तडतडणाऱ्या पावसाची शपथ-

I don’t mind spending every day

Out on your corner in the pouring rain

Look for the girl with a broken smile

Ask her if she wants to stay a while

She will be loved