टिंकरबेलच्या आठव्या प्रहराच्या शोधात

 

‘Sup टिंकरबेल?!

‘प्रिय टिंकरबेल’ लिहिणार होतो खरं तर. पण तू सगळ्यांनाच इतकी प्रिय; आणि आपण सगळ्यांनाच प्रिय असावं, हे तुला नेहमीच वाटतं. तिथेच माझ्यासाठीचा ‘प्रिय’ संपतो. कदाचित चालूच होत नसेल. ‘माझी’ टिंकरबेल ‘इतरांना’ प्रिय असली, तर ‘प्रिय’ माय फूट! मग हा हिरव्याकंच पानांचा वेल होऊन जातो माझी टिंकरबेल.

बॅरीच्या टिंकरबेलपेक्षा केव्हढीतरी वेगळी आहेस तू. तिला एकावेळी एकापेक्षा जास्त भावना झेपायच्याच नाहीत. तू मात्र अगदी उलट. निमिषापासून प्रहरापर्यंत असंख्य भावनांची किणकिण. सतत कानाशी गुणगुणणारी. प्रहराच्या पानावर तुझ्या इंद्रधनुष्याचा जादूचा चुरा उधळून झाला, की तू उडून बसणार पुढच्या पानावर; आणि कितीतरी पोचे पडलेला मी तुझ्या मागोमाग आपसूकच येणार. केवळ तू ठोकून काढावसं नि घडवावंसं वाटतं म्हणून. Oh, and how you oblige! Barrie always said you were kind to me.

सातवा प्रहर संपल्यावर मात्र तू दिसेनाशी होतेस. सप्तपदी म्हणजे सातच पावलं चालली पाहिजेत, सातच पानं उलटली पाहिजेत, हे तुला आणि कोणी सांगितलं?! अगं ते फार सिम्बॉलिक असतं सगळं. त्यात आणि पावलागणिक, पानागणिक तू मला वर वर वर घेऊन जाणार; गायबही होणार; आणि समोर असणार खूप सारी वाळकी पानं, काडीकचरा. बरं तो सुद्धा इतर कुणाला न दिसणाऱ्या, आणि फक्त मला दिसणाऱ्या, DANGER! NO TRESSPASSING! चा बोर्ड असणाऱ्या जाळीपलीकडे. प्राजक्त, मोगरा, बकुळी, गेलाबाजार रातराणी, असं काय काय नाही तर नाही, पण पाचोळाही अप्राप्य करून ठेवणं is so not fair!

पण मी बावळट नाही आहे. मी एक युक्ती शोधून काढली आहे. आठव्या प्रहरात, मी पुन्हा पहिल्यापासून सुरुवात करतो. सातही पानं आहेत ना तिथल्यातिथे, याची खात्री करून घेतो. ती एकेक करून चढतो आणि पुन्हा जाळीपाशी येऊन थांबतो. तू गायब झाली आहेस, होणार आहेस, हे माहीत असून सुद्धा! हे करण्यातला ‘हाय’ अनुभवला, की प्रहराचं आणखी एक सोनेरी पान तयार होतं.

मग मी स्वतःचीच पाठ थोपटतो आणि मागे वळतो. पुन्हा पहिल्या पानाकडे. या वेलाला समांतर अशा दुसऱ्या अदृश्य वेलावरून.

राहून राहून एका प्रश्नाचं उत्तर काही केल्या मिळत नाही. सातव्या पानानंतर, सातव्या प्रहरानंतर कुठे गायब होतेस तू? कारण नवीन दिवस उजाडला, की पुन्हा सुरुवात होतेच आपली. नदीचं मूळ आणि ऋषीचं कूळ विचारू नये म्हणतात; पण सात ही मूळ संख्या आणि पडलेल्या या एका प्रश्नाचा वेताळ पाठीवर घेऊन आठव्या प्रहराचा शोध कसा संपवून टाकलाय, हे सांगितलंच मी तुला. “राजा, या प्रश्नाचं उत्तर दिलं नाहीस, तर तुझ्या मस्तकाची शंभर शकलं होतील”, अशी warning द्यायच्या आत प्रामाणिकपणे कबूल करतो. खरा प्रश्न पाठीवरचा नाहीच! खरा प्रश्न हा आहे -

हर मुलाकात का अंजाम जुदाई क्यों है

अब तो हर वख्त यही बात सताती है हमें

जिंदगी जब भी तेरी बज्म में लाती है हमें

बॅरीची टिंकरबेल पीटर नेव्हरलॅण्ड सोडून गेल्यावर वर्षभरात वारली (तो म्हणतो मेली; मी वारली म्हणतो. माझ्यासाठी कोणी कधी मरत नसतं!) एव्हढंच काय, तो पीटर तर तिला विसरूनही गेला होता म्हणे तोवर.

आपल्या बाबतीत roles reverse तर होणार नाहीत नं?!

आता हा वेताळ मात्र तुझ्या पाठीवर.

तुझा,

पीटर पॅन